Stany

W świecie Limes Mundi panuje feudalizm. Jest to ustrój, w którym społeczeństwo dzieli się na trzy stany. W zależności od miejsca urodzenia zwyczaje panujące w obrębie różnych stanów mogą się znacząco różnić.

W świecie Limes Mundi stan rycerski (tzw wyższy) obejmuje rycerstwo (przybyszów z zachodu) oraz bojarstwo (lokalnych i wschodnich możnych). Reprezentanci tzw stanu drugiego to wyłącznie duchowni wyznań chrześcijańskich.

Wszyscy pozostali (w tym pogańscy kapłani) są reprezentantami stanu trzeciego.

Przynależność do danego stanu ustala się poprzez urodzenie w jego obrębie. Duchowieństwo wywodzi się ze stanu rycerskiego.

Między stanami i wewnątrz nich panuje system hierarchicznej zależności zwany ustrojem lennym. Opiera się on na właścicielach ziemskich (hospodarach), którzy nadają swoje ziemie osobom, które stają się ich lennikami.

Hospodarem lub lennikiem może zostać tylko członek stanu rycerskiego/bojarskiego albo duchownego. Chłop może jedynie uzyskać prawo do użytkowania ziemia (tj. do jej uprawy, polowania itp.).

Stosunek lenny jest dziedziczny, zwyczajowo jednak oczekuje się odnowienia kontraktu z nowym lennikiem lub nowym właścicielem ziemskim.

Więcej na temat ustroju lennego, posiadania i pozyskiwania ziemi znajdziesz tutaj "Dodatek: Zarządzanie ziemią"

Bojar

Bojarstwo to charakterystyczna dla średniowiecznej Żmudzi, Litwy i Rusi, kasta zawodowych wojowników, doradców, nadzorów i urzędników, uważana za stan wyższy.

W przeciwieństwie do rycerstwa, bojarem nie trzeba się urodzić. Tytuł bojarski nadawany jest przeważnie za zasługi wojenne, siłę, przymioty charakteru, albo z racji posiadanego majątku, nie zaś z powodu samego urodzenia. Granice między chłopstwem, a bojarstwem są dość płynne, zaś obie te grupy często się przenikają tj. chłopi awansują na bojarów, a bojarzy ubożeją do rangi chłopów.

Swoje dochody, konieczne dla utrzymania pozycji bojarzy czerpią przede wszystkim z łupów wojennych. Ubodzy, lub niedostatecznie bitni bojarzy samodzielnie parają się uprawą ziemi, rzemiosłem lub handlem, tak jak zwykli chłopi, którymi z czasem się stają.

Powszechnie od bojara, jako zawodowego wojownika, oczekuje się uczestniczenia w walce, chyba że majątek, albo wpływy, pozwalają mu na utrzymanie własnych żołnierzy.

Szczególną pozycję wśród bojarów zajmują hospodarowie czyli wywodzących się starych litewskich, żmudzkich i ruskich rodów, bogaci, wpływowi i posiadających własną ziemię możni. Mniej majętni bojarzy służą u hospodarów w charakterze wojowników, lenników i doradców, niekiedy będąc równocześnie członkami ich rodów.

Każdy bojar musi na koniec gry zgromadzić przynajmniej 50 gr, które oddaje MG. Bez tej kwoty traci przywilej bycia bojarem i kontynuuje grę w przyszłym roku jako chłop. Majątek powyżej 50 gr pozostaje w jego posiadaniu.

Bojarka

Nic nie stoi na przeszkodzie, by kobieta pełniła identyczną co bojar rolę. Na Żmudzi kobieta przy broni nie jest niczym nadzwyczajnym. Może więc być wojownikiem, doradcą, lennikiem - grunt by potrafiła otrzymać swój tytuł. Jedynie przybysze z zachodu mogą czuć się zszokowani taką rolą kobiety.

Bojarka (bojarinia) tak jak każda inna kobieta musi po ślubie nosić na głowie chustę. Tytułu bojarskiego nie nabywa się lub nie przekazuje wraz z zamążpójściem. Dlatego mąż bojarki, który jest chłopem pozostanie nim, póki sam nie sięgnie po społeczny awans. Bojarskie dziecko rodzi się chłopem z bojarskiego rodu. Musi dorosnąć i sam się wykazać, by stać się jednym z bojarów. Małżeństwa między stanami nie są tak szokujące jak na zachodzie, ale rzadko się opłacają.

Wygląd

Każdy przedstawiciel bojarskiego stanu musi odpowiednio wyglądać.

Rycerz

Rycerz to przedstawiciel rycerstwa czyli uprzywilejowanej kasty wojowników. Tytuł ten otrzymać może każdy kogo na rycerza pasowano, lecz przywilej ten zarezerwowany jest wyłącznie dla członków rodów rycerskich a wyjątki zdarzają się niezwykle rzadko, w drodze uhonorowania za niezwykłe zasługi. Choć sam tytuł rycerza nie jest dziedziczny, to przynależność do rycerskiego rodu i płynące z niej przywileje już tak. Niepierworodne dzieci stanu rycerskiego, częstokroć zostawały duchownymi lub uczonymi. Poszczególne rody rycerskie różniły się od siebie wpływami i majętnością lecz każdemu z nich przysługiwały prawa stawiające ich członków bardzo wysoko w społecznej hierarchii. Tak zwani błędni rycerze, to rycerze bez ziemi, którzy poszukiwanie przygód, chwały i zbawienia przedkładają ponad przynależność do rodu oraz służbę seniorowi. To idealiści, starający się całe swoje postępowanie oprzeć na opiewanych pieśniami, ośmiu cnotach rycerskich: życie w prawdzie, wiara, żałowanie grzechów, pokora, miłowanie sprawiedliwości, miłosierdzie, szczerość i wielkoduszność , znoszenie prześladowań. Ideałem postępowania każdego rycerza jest kodeks, który stanowi: -Bądź zawsze oddany Bogu, Ojczyźnie, Panu. -Nigdy nie bądź tchórzliwy. -Bądź ambitny i podążaj do celu. -Przegrane bitwy znoś z honorem. -Bądź wzorem dla innych. - Szanuj ludzi wokół siebie. -Dobro i prawość przed niesprawiedliwością broń. -Bądź hojny dla ludzi w potrzebie. -Bądź wierny swym zasadom i ideałom. -Nie krzywdź słabszych. -Bądź dobry dla dam i sierot