Dodatek: Zakon Krzyżacki
Dodatek przeznaczony jest dla wszystkich decydujących się grać jako postać należąca do Zakonu Krzyżackiego, bez względu na swoją profesję czy stanowisko wewnątrz tego ugrupowania.
Spis treści
Historia
Początki Zakonu sięgają czasów III krucjaty i oblężenia Akki w 1191 roku, w trakcie którego rycerze krzyżowi pochodzenia niemieckiego założyli przy szpitalu zorganizowanym przez mieszczan z Bremy i Lubeki nieformalne stowarzyszenie, które miało opiekować się rannymi i chorymi Niemcami. Spowodowane było to tym, że wcześniej powstałe zakony templariuszy i joannitów, mimo że powinny opiekować się wszystkimi krzyżowcami, w pierwszej kolejności troszczyły się o swoich krajan. Książę szwabski Fryderyk przekazał owemu stowarzyszeniu Szpital Najświętszej Marii Panny przy Domu Niemieckim przeniesiony z Jerozolimy do Akki, wymuszając jednocześnie na jego członkach złożenie ślubów czystości. Od tegoż szpitala powstała też nazwa bractwa przynależnego mu bractwa, gdy w 1191 papież Klemens III oficjalnie zatwierdził jego istnienie. Po zdobyciu Akki papież przyznał bractwu rozległe dobra wokół tego miasta i instytucja ta zaczęła szybko powiększać swoje szeregi.
W 1226 r. książę mazowiecki Konrad zaprosił - za namową Jadwigi Śląskiej - Zakon na swoje ziemie, przyznając mu w 1228 r. w dzierżawę ziemię chełmińską oraz ziemię michałowską. Pomimo tego Konrad zachował całość swoich prerogatyw książęcych. Nadane ziemia miały stanowić dla Zakonu bazę do rozpoczęcia walk z plemionami Prusów. Już w trakcie zmagań z Prusami dochodziło do starć wojsk zakonnych i litewskich. Po zdławieniu powstania pruskiego nastąpiła eskalacja konfliktu. W latach 1283-1325 Krzyżacy 75 razy wtargnęli na Żmudź, Litwę i Ruś Czarną. Litwini odpowiedzieli 44 atakami na ziemie Zakonu w Prusach i Inflantach.
Społeczność Zakonu
Wedle niepisanego prawa, członkami zakonu krzyżackiego mogą być tylko ludzie pochodzenia niemieckiego, a więc mieszkańcy Niemiec, Szwajcarii, Lotaryngii, Niderlandów, Austrii i Inflantów. Na przybyszów z po za tych krain patrzy się nieufnie i dopuszcza się ich do święceń w drodze wyjątków oraz po wielu trudnych próbach wierności i charakteru.
Kandydat na zakonnika, po odbyciu nowicjatu, w obecności całego konwentu otrzymuje płaszcz stosowny do swej rangi, składa przysięgi zakonne, a następnie jest ponownie chrzczony w wodzie. Nowicjat nie ma określonego czasu. Osoba ubiegająca się o godności krzyżackie odbywa służbę pod okiem komtura lub wyznaczonego przez niego brata aż do stwierdzenia gotowości tak w modlitwie, jak i w boju.
Członków Zakonu podzielić można na cztery podstawowe grupy:
Bracia-rycerze – mogą wywodzić się tylko z rodów rycerskich. Są to rycerze, którzy przyjęli pełne śluby zakonne. Jako jedyni mają prawo do noszenia białych płaszczy z czarnym krzyżem. Prócz nich, białe płaszcze mogą nosić jeszcze tylko księża zakonni.
Pół-bracia - Rycerze służący jako nowicjusze oraz rycerstwo, które z powodu grzechów życia świeckiego przybrało czasowe śluby zakonne. Pół-bratem może zostać każdy szlachetnie urodzony mąż, który z różnych powodów postanowił zaciągnąć się do armii krzyżackiej przyjmując ich liturgiczny styl życia. Odziani są w szare płaszcze z czarnym krzyżem.
Bracia służebni - Składają oni śluby zakonne, które są wieczyste lub czasowe. Słudzy wywodzą się jedynie z stanu chłopskiego,i nie mogą zostać nikim więcej niż setnikiem wojsk krzyżackich czy skrybą rycerza. Odziani są w szare płaszcze bez krzyży.
Kapłani zakonni - Bracia pełniący posługę kapłańską po złożeniu pełnych ślubów zakonnych. Stanowią przewodników duchowych, spowiedników i uczonych w obrębie Zakonu.
Hierarchia zakonna
Na czele zakonu stoi Wielki Mistrz, wybierany spośród braci-rycerzy dożywotnio. Wszyscy członkowie zakonu zobowiązani są do bezwzględnego posłuszeństwa jego rozkazom, choć jego władza nie jest absolutna. W sprawowaniu władzy nad Zakonem Wielkiego Mistrza wspierają:
Wielki Komtur - zastępca Wielkiego Mistrza i kierownik administracyjny oraz gospodarczy Zakonu;
Wielki Marszałek - głównodowodzący wojskami zakonnymi;
Wielki Szpitalnik - odpowiedzialny za działalność charytatywną i wywiadowczą, a także sprawy sanitarne i medyczne;
Wielki Szatny – czuwający nad całokształtem zaopatrzenia;
Wielki Skarbnik - zarządzający sprawami finansowymi i skarbcem Zakonu.
Całość ziem zakonnych podzielona jest na prowincje, zwane krajami zakonnymi. Zarządzają nimi mistrzowie krajowi. Na początku XIV w. istnieją dwa kraje zakonne: Prusy i Inflanty. Siedzibą mistrza krajowego Prus jest Elbląg zaś mistrza Krajowego Inflant – Ryga.
Kraje zakonne dzielą się na mniejsze jednostki – komturie którymi zarządzają komturowie będący ich zwierzchnikami administracyjnym. W realiach Limes Mundi komturia to podstawowa jednostka Zakonu, zaś komtur jest najwyższym dostępnym dla graczy urzędem. Komturowi podlega konwent, tworzony przez nie więcej niż 12 braci-rycerzy (na wzór Chrystusa i apostołów) oraz dowolna ilość Braci służebnych i Pół-braci i Kapłanów zakonnych. Wewnątrz komturii rozdziela się stanowiska na wzór hierarchii zakonnej, obsadzając na stanowiskach marszałka, szpitalnika, szatnego i skarbnika. Stanowiska te są niedostępne dla Braci służebnych.
Komturowie mianowani są przez mistrzów krajowych po zasięgnięciu opinii braci z danej komturii. Po objęciu urzędu sprawują go przez jeden rok, z możliwością przedłużenia swej kadencji po uzyskaniu aprobaty mistrza krajowego. Komtur wedle woli i potrzeby może tworzyć i obsadzać stanowiska w komturii oraz mianować na nie swoich braci.
Śluby zakonne
- Pełne - Bracia-rycerze, Kapłani zakonni, Bracia służebni
Śluby dotyczą wierności i posłuszeństwa wobec Zakonu i przełożonych, a także czystości oraz ubóstwa (życia bez własnego majątku).
- Niepełne i czasowe - Pół-bracia, Bracia służebni
Śluby dotyczą wierności i posłuszeństwa wobec Zakonu i przełożonych, a także czystości. Składane są na określony z góry czas.
Kary i ograniczenia
Nakładane powinny być za występki przeciw regułom zakonnym, współbraciom lub hańbiące dobre imię Zakonu. Wymierza je, wedle uznania, przełożony konwentu po wysłuchaniu opinii pozostałych współbraci, na czas który uzna za stosowny. Mogą być to:
- nakaz milczenia,
- ignorowanie obecności przez wszystkich członków komturii,
- nakaz chodzenia w łańcuchach,
- odebranie płaszcza,
- zakaz jadania ze współbraćmi,
- post o chlebie i wodzie,
- publiczna chłosta kijami,
- zakaz bezpośredniego uczestniczenia w nabożeństwie i przystępowania do komunii.
Choć katalog ten zdaje się być niezbyt dotkliwy, należy pamiętać, że dla Zakonnika wiara i wspólnota stanowiły cały sens życia. Ograniczenie, któregokolwiek z tych elementów wiązało się zatem z wielkimi dolegliwościami.
Braciom-rycerzom nie wolno polować, chyba że na wilki, niedźwiedzie lub inne drapieżne stworzenia. Ponadto mogą oni strzelać do ptaków, gdyż czyn taki ćwiczy celność i służy szlifowaniu rzemiosła wojennego.
"Nadto zabraniamy też braciom noszenia jaskrawych szat, futer zwierzęcych lub barchanu, i niechaj nie posilają się częściej niż dwakroć na dzień, i niechaj, jak mówi Apostoł, każdy pożywa chleb swój w ciszy i niechaj nie pije po Nieszporach”.
Rozkład dnia w Zakonie
Seksta - do zmawiania przedpołudniem w porze śniadania. Należy otworzyć pismo święte na losowej stornie i całą kartę na głos konwentowi odczytać. W ciągu dnia zaś wszyscy winni rozważać to co usłyszeli i tak swoje kroki i czyny pokierować, by zgodne były ze słowem i zamysłem bożym
Nona - do zmawiania w okolicach godziny trzeciej, kiedy to całą dziesiątkę różańca pełnym konwentem odmówić należy.
Nieszpory (łac. Vesperae) - modlitwy wieczorne do zmawiania przy zachodzie słońca. Psalmodia składa się z dwóch psalmów, po niej następują prośby ułożone na wzór modlitwy powszechnej oraz "Ojcze nasz".
Kompleta (łac. Completorium) - do zmawiania późnym wieczorem, przed udaniem się na spoczynek. Odśpiewać na zakończenia dnia należy pieśń „Salve Regina”.
W czasie wolnym od spraw zakonnych czy modlitwy każdy z braci powinien zajmować się czynnościami godnymi zakonnika to jest: - ćwiczeniami rzemiosła wojennego, - nauką czytania i pisania w oparciu o Pismo Święte, - wspomaganie działalności lokalnych szpitali,
Dodatkowo w każdy piątek brat zakonny winien jest ubiczować swoje grzeszne ciało lub dać innym ubiczować siebie. Razy powinny być wystarczająco silne ażeby było je czuć i wystarczająco lekkie ażeby nie przeszkadzały w wykonywaniu codziennych czynności.
