Zasady podstawowe: Różnice pomiędzy wersjami

Wersja z 19:04, 20 lut 2014

Żmudź – jedna z ostatnich białych plam na średniowiecznej mapie Europy. Jak okiem sięgnąć rozciąga się tu nieprzebyty bór , który odgradza ten zapomniany zakątek kontynentu od reszty cywilizowanego świata. W tej dziewiczej krainie wciąż brak rycerskich obyczajów i pisma, zaś tutejszej ludności obce są spory najpotężniejszych tego świata. Na Żmudzi czas biegnie własnym, wyznaczanym przez żertwy składane leśnym bóstwom rytmem, zaś jej gęste knieje to wciąż ostoja najdziwniejszych, straszydeł, zmór i bogunów.

Żmudź jest jak brama do nowych, niepoznanych miejsc – miejsc pełnych mocy i żywych legend, gdzie to co realne miesza się z enigmatycznymi treściami baśni i podań ludowych. Strzeż się jednak! Niejeden podróżnik, zapuściwszy się zbyt głęboko w las, utknął w prastarym, rozciągającym się w nieskończoność borze, w którym nie sposób ani przeżyć ani też umrzeć. Niechybnie do teraz błądzi wśród powykręcanych drzew, skazany na wieczną wędrówkę, z wolna zapominając już, że był kiedykolwiek człowiekiem...

Jak dotąd niewiele ziemi udało się wyrwać z objęć wszechwładnej puszczy. Maleńkie osady i rozrzucone sporadycznie zamki oraz grody skupiają ludzi poszukujących schronienia przed dziczą, jej gniewnymi bogami i kapryśnymi mocami rządzącymi samowładnie tym surowym światem. Jednym z takich enklaw jest wieś Telsze, leżąca w samym sercu tej dzikiej krainy. Jej mieszkańcy to lud prosty, skupiony na własnych sprawach, który nie wiedzieć czemu, po wiekach spokoju stanął nagle w obliczu nawały obcych. Niechętnie patrzą na nowoprzybyłych, wraz z którymi na Żmudź przywleczone zostały też nowe zwyczaje i nowa wiara, tak odmiennea od tego co znali do tej pory. Nadchodzi czas niepokoju. Czas gdy tradycja zetrze się z postępem, tutejszy z obcym, Jeden Bóg z wieloma, a zabobon z rozsądkiem. Tylko od Ciebie zależy czyją stronę w tej walce wybierzesz.

W takim właśnie świecie przyjdzie Ci żyć - w świecie pełnym koszmarów i groźnego piękna natury, gdzie koniec jest zawsze bliski, nadzieja płocha, a łaska Mocy jeździ na bardzo pstrokatym koniu. Witaj po drugiej stronie granic znanego Ci świata – witaj na Limes Mundi.

Podręcznik jest podzielony na następujące rozdziały:

1. Świat i Stronnictwa – tu poznasz świat gry i występujące w nim postaci. Możesz dowiedzieć się o nich więcej z krótkich dodatków dla graczy.
2. Mechanika – tu dowiesz się jak funkcjonować w świecie.
3. Tworzenie postaci i rejestracja – tu dowiesz się, jak stworzyć postać i zarejestrować się na Limes Mundi. Polecamy zapoznanie się z przygotowanymi przez nas postaciami prezentowanymi na forum w wątku 'dramatis personae' (link)

Świat i stronnictwa

Mityczna Europa i Historyczna Europa

Oto podręcznik do terenowej gry fabularnej, osadzonej w Mitycznej Europie. Świat, w którym przyjdzie Ci żyć, jest światem historycznym z założeniem, że prawie wszystko, w co wierzyli ówcześni około roku 1300, jest prawdą. Nie możesz mieć wątpliwości, że Bóg, diabły i anioły istnieją równolegle ze smokami, słowiańskimi bogami i wszelkimi duchami leśnymi. My dzisiaj możemy w to nie wierzyć, ale w Mitycznej Europie takie rzeczy nie podlegają dyskusji. Wiadomo, że choroby są wywoływane przez brak balansu pomiędzy humorami w ciele, mięso pozostawione samo sobie po jakimś czasie spontanicznie zamienia się w larwy much, a zmieszanie potu ludzkiego ze zbożem rodzi myszy. Empirycznie dowiedzione. W tej grze masz okazję wczuć się w taką mentalność i żyć w takim zadziwiającym świecie, być może rozbudzić w sobie fascynację tym okresem, a na pewno stwierdzić, że jest inny, niż to, czego uczono o średniowieczu w szkole.

Gra osadzona jest w realiach historycznych, ale nie znaczy to, że każdy gracz musi dokładnie znać historię i realia epoki. Ten podręcznik i dodatki dla graczy powiedzą Ci wszystko, co jest potrzebne, abyś mógł/mogła zacząć grać w tym świecie. Dla uczestników nieznających prawie wcale historii i mentalności średniowiecza proponujemy stworzenie na początek podstawowej, archetypicznej postaci. W grze funkcjonuje system mentorski, poprzez który gracze specjalnie przygotowani i obeznani z epoką wprowadzają bardziej początkujących w formy zachowania i sposoby myślenia, charakterystyczne dla średniowiecza. Jeśli więc martwisz się koniecznością odgrywania kwiecistej mowy rycerza, zostań najpierw giermkiem, a Twój mistrz w grze nauczy Cię wszystkiego, czego potrzebujesz, aby móc samodzielnie funkcjonować w świecie gry. Na LARPie bardzo ważny jest klimat, dlatego stawiamy duży nacisk na odgrywanie i zanurzenie w świecie, ale ponieważ wiemy, że tamten sposób myślenia i mówienia jest nam dziś obcy, zapewniamy wsparcie w tym względzie wewnątrz gry. Do tego przedstawiamy w podręczniku propozycje książek, gier, stron internetowych i filmów, które pomogą Wam zapoznać się z klimatem, zwłaszcza jeśli nie masz ochoty brnąć przez opracowania historyczne i kroniki epoki.

Zakładamy, że wiesz, czym jest LARP. Jeżeli jesteś kompletnie zielony/zielona w tej materii, przed przeczytaniem tego tekstu najpierw zapoznaj się z artykułem o LARPach (Life Action Role Playing) na Wikipedii, inaczej całość może wydawać się nader konfundująca i absurdalna. Serio.

Fabuła rozgrywa się na terenach północno-wschodniej Europy – od Wielkopolski na zachodzie poprzez ziemie Zakonu Krzyżackiego aż do Rygi na północy. Wschodnie granice to Litwa i Ukraina, ale w przyszłych odsłonach być może wyruszymy nawet na stepy. Na terenie gry każdy kawałek ziemi będzie odpowiadał którejś z historycznych krain – w ten sposób postacie mogą podróżować podczas gry od Rygi do Wilna, a czas w świecie gry traktujemy abstrakcyjnie.

Sugerowane źródła inspiracji do klimatu

System RPG "Ars Magica" (piąta edycja) był podstawą do powstania Limes Mundi;

Historia: polecamy `Krucjaty Północne` Eryka Christiansena na dobry początek;

Gry i książki: Warhammer w Kislevie, Pieśń Lodu i Ognia, Władca Pierścieni, Krzyżacy Sienkiewicza, świat Neila Gaimana, Gothic 1 i 2, Wiedźmin;

Filmy: Labirynt Fauna, Sekret księgi z Kells, Gra o Tron, Trzynasty wojownik, Siódma pieczęć, Braterstwo wilków, Merlin, Mgły Avalonu, Gormenghast, Excalibur.

Limes Mundi: Wojna Postu z Karnawałem

Druga gra rozpoczyna się latem 1301 roku, dokładnie w rok po zdarzeniach, które wielu z Was miało okazję obserwować pod Rygą. Po niesamowitych przywidzeniach mieszkańców miasta, nazywanych przez ludzi lasu powrotem starych bóstw, wielu zastanawiało się co tak naprawdę widzieli. Po niesamowitej nocy przesilenia letniego, w czasie której większość mieszkańców miasta wymaszerowała za mury pod pobliski kurhan, wszyscy obudzili się z mocnym bólem głowy i wspomnieniamiprzedziwnych snów. W niejasnych obrazach tych nocnych majaków niektórzy wspominali mężczyznę dzierżącego skrzynię, który zamykał w niej wiszącą w powietrzu groźbę. Część z tych, którzy byli tej przedziwnej nocy obecni na kurhanie zaginęła na pewien czas. Jedni w owych dniach zadbali o dodatkową spowiedź, drudzy odnawiali stare rytuały ku chwale bogów przyrody, inni zaś topili niezrozumienie w mocnym i podłym alkoholu lub wracali do codziennego kieratu.

Tym razem wydarzenia, w których będziecie brali udział toczyć się będą na południe od Rygi (a więc bliżej terenów Zakonnych), w części Litwy zwanej Samogitią. Pan Tiesenhausen, który pojął był małżonkę roku poprzedniego, sprasza do wsi gości na spóźnioną zabawę weselną. W związku z tym radosnym wydarzeniem, w okolice zjedzie się rodzina, goście, służba, kupcy, interesanci wszelkiej maści i proweniencji, poznani po drodze druhowie, ciekawscy, nieproszeni kuzyni i adwersarze - słowem wszyscy liczący na okazję do zabawy lub potencjalnej bitki, choć na czas wesela ogłoszono zawieszenie broni, którego strzec maja przedstawiciele władzy. Niewykluczone, że takie zgromadzenie możnych, ale i biedoty ściągnie do wsi złodziejaszków z połowy Litwy.

Wesele uświetni również obecność władz kościelnych, które następnego dnia mają ponoć beatyfikować poległego rok wcześniej męczeńską śmiercią biskupa Dorpatu. Kościół z tego względu przymknie nawet oko na towarzyszący weselu turniej rycerski. Odbędą się również potyczki dla plebejuszy, gdzie miejscowi woje powalczą o trzodę chlewną i insze dobrodziejstwa. Kto zaś beztrosce w zabawie chciałby się oddać w pełni, niechaj trzyma się blisko ognia i od dziczy boru stroni. Ten bowiem, bardziej nawet niźli pod Rygą, dziwny jest i nieprzyjazny.

Nieśmiertelny Świat

O różnicy pomiędzy poganami a chrześcijanami

Niepojęta i dzika moc Wiecznego Lasu znajduje się stale na wyciągnięcie ręki. Wystarczy wyjść przez bramę miejską albo poza obręb wsi, aby stanąć twarzą w twarz ze światem starych bogów, niepojętym i nie znającym człowieka. Strzygi, Zmory, Zdusze, Żarptaki, Bazyliszki, Zwierzokształtni i poganie panują wszędzie tam, gdzie miecze i krzyże chrześcijańskich panów nie sięgają. Przeciętny chrześcijanin, gdy spotka się z nieznanym, szybko się przeżegna i pobiegnie do najbliższej kaplicy zdrowaśki odmawiać. Oczywiście często przy okazji zrobi znaki i odmówi pod nosem zaklęcia znane jeszcze z czasów, gdy jego przodkowie modlili się do drzew, a które babka jego odmawiała za każdym razem, gdy poza zagrodę wychodziła. Zresztą – kaplica, do której biegnie nasz chrześcijanin, stoi tam, gdzie kiedyś stało święte drzewo... ale nieliczni spośród śmiertelnych to jeszcze pamiętają. To, co teologowie nazywają zabobonem, jest po prostu starym, sprawdzonym sposobem utrzymywania dobrych, sąsiedzkich stosunków z nieśmiertelnymi.

Średniowieczny chrześcijanin znajduje się gdzieś pomiędzy wiarą w Jedynego Boga a pogańskim wielbieniem przedmiotów, istot i miejsc, ku załamaniu nerwowemu teologów i mimo tysiąca lat panowania chrześcijaństwa. Wiara we Wszechmocnego jest dla większości ludzi mało konkretna i potrzebne są namacalne dowody cudów (relikty) oraz pośrednicy, czyli Święci od konkretów - nie wypada przecież obciążać Najwyższego takimi drobnymi sprawami, jak na przykład zagubiony sierp.

Dla teologów, jak i dla większości zwykłych chrześcijan i pogan, fakt istnienia Stwórcy jest niezaprzeczalny. Różnice pojawiają się w interpretacji intencji i natury Najwyższego oraz celowości i sensowności świata. Dla ludzi wszelkie istoty nieśmiertelne wydają się niepojęte, dziwne, potężne i często kapryśne, poczynając od samego Stwórcy, poprzez anioły, demony i wszystko inne pomiędzy Bogiem a człowiekiem. Pytanie, co jest bezpieczniejsze – oddawanie czci tylko Stwórcy, czy wszystkim jego kreacjom? Wszak wręcz nabożną cześć trzeba oddać także Seniorowi, Cesarzowi i Patriarchom – wszyscy przecież władają światem jako boscy pomazańcy... Czym się różni heros od Syna Bożego oprócz tego, że ten drugi ma szczęście po prostu być pierworodnym synem Najwyższego (a nie jakiegoś pomniejszego bóstwa), co go czyni dziedzicem Królestwa Niebieskiego? Oddajcie Bogu co boskie, a Cesarzowi co cesarskie... a i o Matce Boskiej nie zapominając! Nic dziwnego, że prosty człowiek jest dziś taki zagubiony.

O naturze nieśmiertelnych

Kim tak naprawdę są nieśmiertelni? Dla pogan są bogami i bóstwami, duchami i mistycznym znaczeniem miejsc, czynów i wydarzeń. Niektórzy są dla nich opiekunami, inni potężnymi, lecz kapryśnymi istotami, które trzeba przebłagać.

Dla większości chrześcijańskich teologów są jednak diabłami, sługami Złego, których trzeba przegnać. Dla uczonych natomiast nieśmiertelni są istotami pół-materialnymi, które żyją własnym życiem i dla których świat śmiertelnych istot to kuriozum, pełne sprzeczności i bezsensu.

Pośród uczonych nazw na takie istoty jest wiele – jednak w słowiańskich językach nazywa się je Bogunami. Teologiczna definicja tych istot mówi, że jest to każda istota duchowa nie będąca aniołem ani zmarłym człowiekiem. Czasem upadłe anioły podszywają się pod Boguny, udając bóstwa pogańskie i wykorzystując ludzką łatwowierność, ale dla większości Bogunów ludzkość i świat śmiertelny są po prostu obojętne. Zdarzają się też istoty przyjazne ludziom – kilka nawet nawróciło się na chrześcijaństwo, taka na przykład Brigit z Irlandii, która przed nadejściem Św. Patryka miała własną świątynię wiecznego ognia, a która dziś jest znana jako Św. Brygida... i też jest strażniczką świętego ognia, tym razem w klasztorze Brygidek.

Nieśmiertelna krew w żyłach ludzkich

Krew nieśmiertelna nie ma prawa mieszać się z krwią śmiertelników – takie przykazy znały wszystkie ludy ziemi od niepamiętnych czasów. Jednak zawsze, czy to poprzez grzechy ludzi albo machinacje nieśmiertelnych, łamano to święte prawo. Krew nieśmiertelnych oraz idąca z nią moc i wiedza, gdziekolwiek nie mieszała się z krwią ludzką, przynosiła nieszczęście i niszczyła boski porządek świata. Jak powiada tajemnicza księga Henocha oraz pierwsza księga Pentateuch, ludzkość poprzez związki kobiet z nieśmiertelnymi poznała tajemnice, jakich nigdy nie miała poznać – ogień, żelazo, magię, wiedzę i fragmenty mocy samego stwórcy. Ile w tym prawdy, trudno stwierdzić. Prawdą jest, że wszędzie na świecie rodzą się co i raz ludzie z dziwnymi zdolnościami. Każdy kiedyś spotkał taką osobę – dzieci wiedzące zawsze, gdy dorośli kłamią, śniące o dziwnych, odległych miejscach, znające prawdy o świecie, których nie powinny w tak młodym wieku znać. Zdarzają się także starsze osoby posiadające dar widzenia, które z szaleństwem w oczach spoglądają na to, w czym inni nie widzą nic nadzwyczajnego, nie mówiąc już o wiedźmach wyjaśniających sny, kapłanach i kapłankach, z którymi zwykli ludzie na co dzień starają się nie przebywać. Unikają ich gdyż towarzystwo tych dziwnych Obdarzonych wywołuje zawsze strach, nienawiść lub smutek. Mąci w głowie i do złego popycha. Pośród chrześcijan słyszy się plotki o czarownikach i nieziemskich istotach, które przybywają odebrać takie dzieci rodzicom i zanieść je do swoich nieziemskich królestw. Co bardziej odważni szemrzą, że sam Patriarcha Rzymu utworzył tajny zakon szukający takich obdarzonych. Pośród pogan prawda o Obdarzonych jest bardziej jawna – osoby, o których znaki mówią, że ich los z bogami jest związany, są oddawane do świątyń na inicjacje. Można się tylko zastanawiać czy bardziej przez poszanowanie tradycji, czy ze strachu przed życiem w ich towarzystwie.

Stronnictwa Śmiertelników w Inflantach

Poniżej znajdziesz informacje o funkcjonujących w świecie stronnictwach. Aby dowiedzieć się o nich więcej ściągnij odpowiedni dodatek dla gracza.

Zakon Szpitalników Najświętszej Marii Panny Narodu Niemieckiego (Krzyżacy)

Zaproszeni przez Księcia Konrada Mazowieckiego do walki z poganami, obdarzeni Ziemią Chełmińską zbrojni mnisi reguły Św. Augustyna, w krótkim czasie podbili Prusów i utworzyli zalążek nowego imperium. To niegdyś efemeryczne państwo, rządzone przez germańskich mnichów-rycerzy jest dziś potęgą na skalę światową. Będąc wspieranym przez Cesarza Rzymskiego i ciągły napływ zachodnich krzyżowców Zakon jest największą potęgą militarną na wschodzie, zagrażającą ziemiom pogańskim i egzekwującą hegemonię wśród sąsiednich państw chrześcijańskich. Jednak na terenach Zakonu trwa wojna domowa. W Liwonii (po polsku Inflanty) mieszczanie z Rygi sprzymierzyli się z pogańskim księciem Vitenesem przeciwko zakonnym komturom i w bitwie pod Turaidą kilka lat temu rozgromili armię północną Zakonu. Zginęło w niej ponad 60 braci zakonnych wraz z Liwońskim Landsmeistrem Zakonu, Brunonem, oraz liczni półbracia i knechtowie. Zaraz po tym Kniaź Vitenes wkroczył do Rygi i zniszczył doszczętnie krzyżacki zamek - nie trzeba tu dodawać, że bramy miasta zostały otwarte przez ryskich mieszczan. Ale to nie jedyne złe wieści dla Zakonu. Po utracie Akki w Ziemi Świętej baza Zakonu została przeniesiona do Wenecji, skąd Hochmeister dyryguje działaniami braci. Jednak jego pozycja słabnie z dnia na dzień, zwłaszcza od czasu, gdy król Francji Filip (zwany Pięknisiem) postanowił odbudować potęgę Franków w Świecie Chrześcijańskim. Postacie Zakonu są głównie nastawione na walkę, podbój i agresywną politykę w imię Jedynego Boga. Nie muszą się martwić o ekwipunek ani żywność, jako że wszystko, czego potrzebują, jest im dostarczane przez logistyków zakonnych – jedyne, co ich obchodzi, to wojna i modlitwa.

Decydując się na grę dowolną postacią w szeregach Zakonu Krzyżackiego koniecznie pobierz i przeczytaj dodatek – Organizacja Zakonu Krzyżackiego.

Wielkie Księstwo Litewskie

Większość pogańskich plemion jest dziś podbita, ochrzczona siłą i poddana Zakonowi. Wielu Bałtów zrezygnowało z dalszego oporu i przyjęło chrześcijaństwo, zwłaszcza po serii katastrofalnych powstań ostatnich lat. Nie wszyscy jednak godzą się ze swoim losem – ostatnie zwycięstwa Kniazia Vitenesa w Liwonii wznowiły ducha bojowego pośród leśnych plemion Prusów, Letgalów, Kuronów, Selonów, Samogitów i Liwów..

Stają się oni nie tylko wojownikami i medykami oddanymi sprawie. Charakteryzuje ich bowiem niezwykła umiejętność korzystania z naturalnego dla nich otoczenia lasu. Czyni to z nich niebezpiecznych i skutecznych buntowników gotowych poświęcać życie w imię obrony starych bogów i ich praw.

Decydując się na grę jakąkolwiek pogańską postacią koniecznie pobierz i przeczytaj dodatek Wielkie Księstwo Litewskie.

Inflanccy buntownicy

W niepewnym sojuszu z Litwinami pozostaje miasto Ryga i duża część świeckiej szlachty z Liwonii. Sytuacja wojny domowej w Liwonii jest tak zagmatwana, że potrzeba by osobnej książki, aby ją wyjaśnić. Mówiąc krótko, mieszczanie ryscy mają dość panoszenia się Krzyżaków na ich terenach (a zwłaszcza ich poborców podatkowych) i sprzymierzyli się z lokalną, germańską szlachtą, tworząc tajne bractwo Hirserów. Poza nimi pośród buntowników inflanckich znajdziesz typowych mieszkańców miast, wsi i dworów: kupców, szpiegów, żebraków, włóczęgów i rzemieślników zrzeszonych pod jednym sztandarem niechęci do Zakonu..

Decydując się na grę jakąkolwiek postacią „miejską”, niechętną Zakonowi, koniecznie pobierz i przeczytaj dodatek – Buntownicy Inflanccy.

Neutralne stronnictwa

Poza powyższymi stronnictwami Litwę zamieszkuje lub odwiedza coraz liczniejsze grono interesantów ze wschodnich i południowych Księstw europejskich, szukających w tych stronach wsparcia militarnego lub szansy na zarobek. Do tego gościńce, osady i miasta pełne są ciekawych świata rdzennych i napływowych wojowników, nierzadko nawet wysoko urodzonych, którzy opuścili dom rodzinny by szukać chwały. Takową rozgłaszają trubadurzy i podróżnicy przemierzający kraj z południa na północ. Opisywane przez nich bitwy widzieli także liczni domorośli medycy praktykujący wiedzę na pokonanych nieszczęśnikach. Innym udaje się rozpocząć studia na nielicznych uniwersytetach, choć umysły nieprzywykłe do nauki często kierują swoje myśli na powrót w stronę prac rzemieślniczych wykonywanych w ich rodzinach z dziada pradziada.

Jeśli chcesz zagrać jakakolwiek postacią wypełniającą kolorową mozaikę średniowiecznej różnorodności bez wcześniejszego popierania stronnictw, koniecznie pobierz i przeczytaj dodatek Stronnictwa Neutralne.

Mechanika

Zasada nr 1. Nie Będziesz Dupkiem

Tak naprawdę to wszystkie zasady LARPowania można ująć w jednym, fundamentalnym stwierdzeniu: `nie będziesz dupkiem`. Jest to cudowne i eleganckie ujęcie całej idei. Wszystkie działania uczestników powinny być podporządkowane tej zasadzie. Przybywamy na grę, aby się dobrze bawić i umożliwić wszystkim dobrą zabawę. Dalsze zasady są tylko aneksem do Zasady Nr 1.

Zasada nr 2. Drama ponad Mechaniką

Jeśli w którymkolwiek momencie mechanika przeszkadza w odgrywaniu postaci albo działa wbrew Zasadzie nr 1, należy mechanikę ignorować i po grze poinformować MG, co przeszkadzało w grze.

PAX

Jak w każdej dobrej grze, każdy grający ma słowo klucz, które nakazuje przerwać zabawę natychmiast, niezależnie co się dzieje. Jeśli którakolwiek osoba zakrzyknie podczas gry `PAX!`, wszyscy w zasięgu słuchu muszą natychmiast przerwać grę i zamarznąć w ruchu. Zatrzymujący grę musi wyjaśnić wszystkim, dlaczego wstrzymał rozgrywkę. Tej zasady należy używać przede wszystkim w razie jakiegoś realnego niebezpieczeństwa (ktoś ma napad paniki, padaczki, złamie rękę itp.).

Zasady PAX należy bezwzględnie przestrzegać i pod żadnym pozorem nie wolno jej nadużywać.

Podział Ról

Wśród uczestników funkcjonuje następujący podział ról:

Mistrzowie Gry (MG)

Każdy MG wciela się w jedną z poniższych mocy. Na odsłonie Limes Mundi 2013 towarzyszyć Wam będzie:

Śmierć – Ponury Żniwiarz obecny wszędzie tam, gdzie toczy się walka i rozprzestrzenia choroba.

Zmierzch – niezbadana rzeczywistość, do której trafiają na męki nierozważni czarownicy.

Brzask – siła pomagająca początkującym graczom zrozumieć rzeczywistość i odnaleźć się w świecie. Bór – otacza opieką swoich mieszkańców i działa wszędzie tam gdzie wiara w starych bogów jeszcze nie umarła.

Władza – rządzi światem śmiertelnych i wszelkimi ich namiętnościami.

Post i Karnawał – zaprowadza wojnę między Wami i w Was samych.

Od indywidualnego uznania MG zależy, jako kto Ci się objawi. Może bowiem odsłonić swoją twarz jako ten tajemniczy osobnik z zadaniem w `typowej karczmie`, kapitan najemników ze zleceniem, chciwy bankier głodny spłaty długu, czy nawet jako szczególne miejsce albo wydarzenie. Może również swoją twarz przed Tobą zasłonić maską – wiedz, że objawia Ci się wtedy jako ucieleśnienie mocy. W każdym z tych przypadków zaczyna się dla Ciebie przygoda. Technicznie rzecz ujmując załóż proszę, że MG jest narratorem wydarzeń i traktowany powinien być jak powietrze tak długo, aż nie podejmie interakcji z Tobą lub Ty jej nie zainicjujesz. W innych wypadkach staraj się nie zwracać na niego uwagi i grać zakładając jego nieobecność.

Organizatorzy (Org)

Do Organizatorów należą wszyscy Ci dobrzy ludzie, którzy pomogli przy realizacji projektu.

Gracz i Postać

Istnieje jedno fundamentalne rozróżnienie, o którym nigdy nie powinno się zapomnieć – gracz i postać. Gracz to osoba ludzka odgrywająca rolę postaci. Postać to fikcyjna istota ze świata gry, odgrywana przez gracza. Jeżeli ktoś pomyli jedno z drugim, zacznie się obrażać na przegraną postaci, jakby go to dotknęło osobiście, a wszelkie emocje z gry będzie przenosić pomiędzy światem rzeczywistym a światem gry. Podstawowym kryterium, czy nadajesz się do LARPa, jest zdolność odróżniania siebie od swojej postaci.

Karta Postaci

Każda postać w grze ma swoją własną duszę, reprezentowaną przez Kartę Postaci (patrz załącznik Karta Postaci). Podczas gry musisz ją mieć zawsze przy sobie – jeśli ją zgubisz, oznacza to, że Twoja postać nie ma duszy i będzie błąkać się po lasach i bagnach jako upiór, póki nie znajdzie swojej duszy, albo nie zdecydujesz się stworzyć nowej postaci.

Karta Postaci służy graczom, aby notować na niej historię postaci, aktualne zadania, przynależność, posiadane zdolności oraz streszczenie zasad. Nikt nie ma prawa bez zezwolenia zaglądać w cudzą Kartę Postaci, chyba że jest to MG albo postać rzucająca odpowiednie zaklęcie czy używająca odpowiedniej zdolności (np. przesłuchiwanie, picie).

Na odwrocie zamieściliśmy spis najważniejszych zasad, ale liczymy, że zapoznacie się z ich całością.

Gra i Poza Grą

Podczas gry wszystkie mówione słowa i działania podejmowane przez gracza są traktowane jako `W Grze` - zakłada się, że czyni je postać. Bacz na to, co mówisz, bo zostanie to użyte przeciwko Tobie i wystrzegaj się słów, jakich Twoja postać by nie użyła. Jeżeli jest coś, co musi być powiedziane przez gracza `Poza Grą`, należy to wyraźnie zaznaczyć. Najczęstszym tego użyciem będzie wyjaśnianie efektów zaklęć i zdolności postaci. Na przykład: Czarownik rzuca przed walką zaklęcie na towarzysza. Macha dłońmi, mamrocze mistycznie pod nosem, po czym przywiązuje sznurek do nadgarstka towarzysza i mówi:

"Niech Twa skóra stanie się jak drewno. (PAX) Broń obuchowa nie działa na Ciebie, póki będę trzymał drugi koniec sznurka albo nie otrzymam rany. (Wracając) Nie oddalaj się ode mnie, bo czar pryśnie."

Używanie "PAX" należy ograniczyć do minimum dla płynności rozgrywki i wszelkie interakcje utrzymać w miarę możliwości `W Grze`.

Języki i pismo

Każda postać posiada jeden język rodzimy wpisywany na Kartę Postaci za darmo. Dodatkowo niektóre cechy pochodzenia i zdolności pozwalają postaciom uczyć się dodatkowych języków. Podczas gry domyślnie wszystkie postacie mówią w czymś w rodzaju Lingua Franca, czyli języku powszechnym, będącym mieszanką niemieckiego, słowiańskiego, łaciny i języków lokalnych. Jeśli dwoje graczy chce porozumieć się w języku, który tylko oni znają, muszą to zadeklarować innym graczom i nikt, kto nie zna tego języka, nie może podsłuchiwać. Jest to bardzo przydatne np. wewnątrz obozu jenieckiego albo w zamku, gdzie ściany mają uszy.

Domyślnie każda postać jest niepiśmienna - pismo dla takich to takie straszne, magiczne i mistyczne robaczki świętojańskie. Aby nauczyć się pisać i czytać w danym języku, postać najpierw musi zdobyć umiejętność Piśmienny danego alfabetu. W większości przypadków nauka języków literackich (łacina, greka, arabski, hebrajski) wiąże się z nauką pisania i czytania w danym alfabecie.

Miłość, emocje, romans i czochranie

Zakochanie i romanse między postaciami są jak najbardziej mile widziane (i jak się okazało częste) podczas gry – gramy w końcu w epoce, w której wychwalanie cnót (i niecnót) pięknych pań jest na porządku dziennym, a wielcy rycerze potrafią umrzeć ze wzruszenia (dość powszechna to śmierć, jeśli wierzyć trubadurom). Wszelkie emocje w Limes Mundi powinno się odgrywać intensywnie i teatralnie, z naszego punktu widzenia wręcz przesadnie. Przeciwnie niż w dzisiejszej kulturze intensywne odczuwanie i okazywanie całej gamy emocji jest kulturowo akceptowane, a nawet wymagane. Wzruszony rycerz powinien płakać, wściekła dama tłuc talerze i misy. Seks między postaciami jest jak najbardziej możliwy, a jest on odgrywany przez masaż głowy (popularnie zwany czochraniem), zajęcie tyleż intymne, co zwykle niegroźne w skutkach. Jeżeli ktoś nakryje kochanków podczas czochrania, należy to stosownie odegrać.

Postacie żeńskie będące dziewicami muszą mieć czerwoną podwiązkę. Jest to niezwykle ważne dla postaci szlacheckich oraz daje ochronę przed czarami. W momencie wyczochrania takiej dziewicy, ta musi oddać podwiązkę kochankowi.

Jeżeli masz partnera, proszę omówcie przed grą kwestię czochrania.

Alkohol podczas gry

`Co, ze mną się nie napijesz!?`

Wszelki alkohol przynoszony na grę należy oznaczyć jako własny (albo wspólny) i złożyć na przechowanie w karczmie. Podczas gry można za LARPowe pieniądze takowy trunek kupić u karczmarza.

Karczmarz może odmówić wydania alkoholu, jeśli uzna, że gracz jest zbyt pijany, albo nie ma 18 lat (mentalnie czy fizycznie).

Pamiętaj, że następnego dnia gra toczy się dalej i warto uczestniczyć w niej bez kaca. Pij odpowiedzialnie.

Przedmioty w grze

Każda postać zaczyna grę z pewną ilością przedmiotów reprezentowanych przez Karty Przedmiotów (KP)- zgłoś się po nie do swojego MG przed rozpoczęciem gry. Wszystkie KP należy podczas gry trzymać razem z Kartą Postaci i po grze zwrócić je MG, który przechowa je do następnej rozgrywki. Przedmioty, które gracz chce posiadać, musi wpisać w panelu tworzenia postaci przed zaakceptowaniem jej przez MG. Każdy gracz powinien fizycznie przygotować przedmioty, które chce wprowadzić do gry. Są one traktowane jako nieistniejące, póki gracz nie otrzyma dla nich odpowiednich KP. Nie ma ograniczenia co do ilości posiadanych KP (chyba, że MG zadecyduje inaczej).

Jeśli ktoś pojmie jeńca, ten musi pokazać mu wszystkie posiadane KP. Uwaga: jeżeli np. przeszukując jeńca, zabierasz mu KP `Hełm`, a nie masz hełmu, zakładamy, że zdobyty hełm na Ciebie nie pasuje albo jest uszkodzony – możesz go jednak sprzedać po odpowiedniej cenie. Nie wolno zabierać od innych graczy fizycznych przedmiotów bez ich pozwolenia – KP wolno jednak rabować do woli. Jeżeli stracisz na przykład KP miecza, musisz ten miecz schować i nie możesz go używać do czasu zdobycia KP `Miecz`. Tak samo, jeśli sprzedasz amulet drugiej postaci, przekaż graczowi KP i jeśli nie chcesz wypożyczyć swojej reprezentacji amuletu, tamten gracz musi znaleźć sobie coś, co wygląda na amulet.

Rozróżniamy następujące typy kart przedmiotów:

Karta biała

Symbolizuje każdy typowy przedmiot, np. broń lub żywność. Jeżeli nie podano jego wartości, cenę można negocjować.

Karta złota

Symbolizuje rzadki lub niezwykle cenny (realnie lub mentalnie) przedmiot. Jego posiadanie jest wyróżnieniem samym w sobie.

Karta różowa

Symbolizuje przedmioty z pozoru zwyczajne, choć ich Moc może Cię zaskoczyć.

Karta Vis/Ist

Karty o takiej nazwie można znaleźć w najbardziej zaskakujących miejscach, ale należy je ignorować, chyba że postać posiada umiejętność ich dostrzegania (o posiadaniu takiej umiejętności gracza poinformuje MG).

Obdarzeni

Jeżeli kiedykolwiek spotkasz postać w grze i dostrzeżesz przy jej włosach lub uszach ozdoby z ladaczniczoróżowych piór, oznacza to, że Twoja postać spotkała kogoś nadzwyczaj odpychającego. Pióra te oznaczają, że dla Twojej postaci taki osobnik zdaje się kimś bardzo dziwnym i podejrzanym – nie ufasz takiej osobie z jakiegoś powodu. Widzisz w niej wszystko to, czego Twoja postać nie znosi w sobie samej – jeżeli Twoja postać jest skąpcem, napotkany osobnik wydaje się bardzo chciwym oszustem, który pragnie Twoich pieniędzy, jeżeli Twoja postać jest nadmiernie honorowym rycerzem, napotkany osobnik jest kimś, kto na pewno splamił swój honor i za grosz nie można takiej osobie ufać itp. W każdym wypadku należy to odpowiednio odegrać– Twoja postać nie wpadnie w szał, nie zaatakuje takiej osoby bez powodu, ale raczej pogardliwie, a nawet z odrobiną strachu odmówi takiej osobie pomocy, albo zażąda za pomoc podwójnej ceny. Jak najszybciej będziesz chciał się usunąć z kontaktu z takim osobnikiem. Nie wolno nosić ladaczniczoróżowego koloru bez zezwolenia MG.

Zarządzanie ziemią

Medycyna

Walka

"Jeśli wydaje Ci się, że Twoja broń jest za krótka, zrób krok do przodu."

Walka w grze odbywa się przy pomocy uświęconej tradycją broni otulinowej lub specjalnej LARPowej broni lateksowej. Przypominamy, że otulina to nie jest papier toaletowy – przed grą będzie inspekcja broni. Otulić należy także tarcze. Pod warunkiem obopólnej zgody graczy, walka działa na zasadzie warunkowego pełnego kontaktu, co oznacza, że dozwolone są wszelkie chwyty zapaśnicze, przewracanie i popychanie, ale tylko w przypadku, gdy jesteśmy pewni, że nie zrobimy przeciwnikowi krzywdy, zwłaszcza atakując kogoś młodszego, drobniejszego, gorzej uzbrojonego, w okularach itp. To bardzo delikatna zasada, dlatego każdy gracz musi mieć wyczucie. Do tego obowiązuje zasada „no pain” - „bez bólu”. Jeśli nie chcesz, aby np. ktoś Cię rzucił na ziemię, w momencie, gdy się do tego przymierza, krzyknij: „bez bólu”. Przeciwnik musi Cię wtedy puścić, ale Ty powinieneś/powinnaś położyć się na ziemi, tak, jakby on Tobą naprawdę rzucił - skutek fabularny w świecie musi być. Jeśli nie chcesz skorzystać z zasady „bez bólu” i chcesz bronić się przed położeniem na ziemi, możesz to zrobić, ale bierzesz tym samym na siebie odpowiedzialność za ewentualne urazy czy obtłuczenia. W każdej innej sytuacji walka przebiega intuicyjnie i kończy się zadaniem celnego trafienia skutkującego raną. Ranna postać powinna odpowiednio odegrać cierpienie i natychmiast udać się na rekonwalescencję. Ignorowanie otrzymanych obrażeń jest uznawane za załamanie zasady nr 1, a ich nieodegranie za nieumiejętność uznania swojej porażki. Ponadto niewyleczenie rany wywołuje poważne komplikacje i może okazać się śmiertelne. Osoby ewidentnie przeginające w walce lub niehonorujące powyższych zasad, będą lądować w loszku dla ochłonięcia, a w razie uporczywego łamania zasady nr 1 (np. przez okładanie otulinowcem niewalczącej, bezbronnej postaci) będą usuwane z gry. W razie jakichkolwiek problemów każdy z graczy może, a nawet powinien, zgłosić się do najbliższego MG.

Strefy ataku bronią otulinową

Strefy dozwolone do ataku bronią otulinową to tułów (bez krocza), ręce (bez dłoni) i nogi (bez stóp). Ataki należy wykonywać tak, aby cios był zarówno bezpieczny, jak i miał odpowiedni zamach – nikt nie weźmie `klepnięcia` czubkiem miecza za udany cios. Gdy któryś z walczących zostanie trafiony, musi zadecydować, czy cios rzeczywiście wyłączyłby go z akcji. Jeśli uzna, że atak był za słaby, przyjmujemy, że został lekko ranny – nie ma to wpływu na grę, ale należy to odegrać albo syknięciem z bólu, okrzykiem strachu i gniewu itp. Wszystkie trafienia w strefy niedozwolone są draśnięciami. Jeśli postać posiada „pancerne” rękawice, może chwytać ostrze przeciwnika.

Zranienie

W chwili, gdy gracz uzna, że trafienie w rzeczywistości wyłączyłoby go z akcji, musi odpowiednio to odegrać, czyli zawyć, zatoczyć się i paść efektownie na ziemię. Im bardziej dramatyczny upadek i okrzyk, tym lepiej. Gracz jest ranny – oznacza to, że do końca walki musi leżeć na ziemi, zwijać się z bólu, błagać o litość czy wołać o ratunek. W przypadku dużego zgiełku należy szybko wybiec z walki, aby nie ryzykować stratowania i paść na ziemię niedaleko pola bitwy. Przez 2 minuty od zranienia postać jest unieruchomiona – nie może nic robić oprócz wołania o pomoc. Po tym czasie może wstać i poruszać się tylko kuśtykając i podpierając swoją bronią. Ponowne zranienie powoduje kolejne unieruchomienie. Postać powinna udać się jak najszybciej do chirurga, który uleczy rany i przywróci postać do zdrowia.

Branie jeńców

Postać, której zwiąże się ręce, czy nogi, nie może ich sama uwolnić. Supły należy robić lekkie, aby każdy w razie czego mógł je rozwiązać i nikt nie dostał gangreny. Prosimy tu o nietrzymanie graczy w niewoli za długo, aby nie zepsuć nikomu gry.

Jak widać zasady walki przygotowane są dla graczy uczciwych i dojrzałych, którzy rozumieją, że przegrana jest częścią dobrej gry.

Śmierć postaci

Zakładamy, że większość potyczek jest nastawiona na rabunek, branie jeńców i wymuszanie okupów, hołdów, mariaży etc. Umrzeć można na 3 sposoby:

1. Zadanie ciosu bronią nie wywołuje natychmiastowej śmierci, a ranę w miejscu gdzie padł cios. Gdy MG podejdzie do rannej postaci, może zadecydować o jej śmierci lub chorobie.
2. Nieleczone choroby i rany powodują śmierć. Szczegółowe informacje w rozdziale "Medycyna".
3. Postać z cechą `zabójca` może dokonywać zabójstw na postaciach, na których zabicie MG wyraża zgodę. Zwykle wtedy upatrzona ofiara dostaje od opatrzności (MG) ostrzeżenie, że jej życie jest zagrożone.

Zabicie czyjejś postaci dla samego tylko aktu bez zgody MG, traktowane będzie jako najordynarniejsze pogwałcenie zasady NIE BĄDŹ DUPKIEM! Limes Mundi jest LARPem wielodniowym, do którego niektórzy gracze przygotowują się przez wiele miesięcy. Przekreślenie możliwości dalszej gry dla takiej osoby jest świństwem, które będzie karane przez MG z najwyższą surowością!

Pancerze i hełmy

Sprzęt obronny należy wzorować na historycznych pancerzach z tego okresu (max. AD 1350). Może być wykonany ze skóry, wytworów skóropodobnych, przeszywanej wełny lub metalu. Zakładam, że gracze niebędący w bractwach będą raczej używać lekkich pancerzy, jako że metalowe pancerze są zwykle drogie. Często spotykane hełmy plebejskie to kapaliny, spangenhelmy, łebki wszelakiej maści i popularne na wschodzie szyszaki. Hełmy rycerskie to tradycyjnie wielkie hełmy garnczkowe, ale świadome mody rycerstwo nosi dziś jakże eleganckie bascinety.

Pancerze dzielimy na dwie kategorie:

• Skórzane – skóry i wełniane przeszywanice. Te pancerze powalają zignorować jedno zranienie. Mechanika: trafiony krzyknij „pancerz” i walcz dalej. Kolejne trafienie powoduje przegraną (nie śmierć). Jeśli trafienie zadano z okrzykiem „przebicie”, Twoja zbroja nie chroni Cie przed zranieniem – walka jest przegrana – upadnij, a po 2 minutach zacznij szukać pomocy medycznej.
• Metalowe – kolczugi i zbroje płytowe. Pozwalają na zaabsorbowanie dwóch ciosów przez pancerz oraz chronią przed pierwszą próbą przebicia (w obu przypadkach krzyknij „pancerz”).

Oba rodzaje pancerza działają oczywiście tylko w miejscach, w których się znajdują.

Broń

Lista dostępnego w grze sprzętu wraz z wymiarami:

Broń Plebejska

• Nóż

Kij o długości max. 20 cm i całe `ostrze` wykonane z otuliny, aby można było nim bezpiecznie pchać. Podstawowa broń, którą każdy powinien posiadać. Całość z ostrzem nie powinna mieć więcej, niż 30 cm długości.

• Kij

Kij od miotły owinięty otuliną z miejscem pozostawionym na uchwyt, nie wolno nim wykonywać pchnięć, całość max. 90 cm.

• Włócznia [Przebicie jeśli używana dwuręcznie]

Jedna z najbardziej efektywnych broni plebejskich – jest to w efekcie nóż założony na długi kij. Używana jedno, lub dwuręcznie i wyłącznie do pchnięć. Całość powinna być mieć 150-200 cm. Włóczniami można rzucać na krótką odległość.

• Topory, Młoty i Maczugi [Przebicie]

Jest to kij długości max. 80 cm i cała główka wykonana z otuliny owiniętej srebrną taśmą klejącą. Nie można tym wykonywać pchnięć. Jeżeli chcesz mieć maczugę, wykonaj z otuliny `ząbki` na głowie broni, przedstawiające gwoździe lub kamienie wystające z kija.

• Berdysz [Przebicie]

Jest to okrutnie efektywna, dwuręczna broń przeciwko opancerzonym przeciwnikom. Wykonanie: topór na kiju o długości 80-150 cm.

• Halabarda [Przebicie]

Topór połączony z włócznią, jedna z najlepszych broni piechoty. Jest bronią dwuręczną i w przeciwieństwie do włóczni nie można nią rzucać. Długość 150-200 cm.

• Proca

Starożytna i bardzo zabójcza broń we wprawnych rękach. Jest to skórzany pas długości około 150 cm, którym miota się pociski – pocisk musi być cały otulony i nie cięższy od 150 gram.

• Łuki

Nie mogą mieć naciągu większego od 20 kg i muszą używać specjalnej, otulonej amunicji.

• Kusze [Przebicie]

Naciąg max. 20 kg + otulona amunicja. Najlepsza broń piechoty. Chrześcijanie zachodni mają zakaz używania kusz przeciwko innym chrześcijanom, pod groźbą ekskomuniki

Broń szlachecka

• Sztylety i Mizerykordie [Przebicie tylko przy pchnięciach]

Długi nóż służący do pchnięć i dobijania przeciwników. Ostrze powinno być długie, cienkie i posiadać małą gardę. Długość maksymalna to 50cm.

• Buzdygany, Morgenszterny, Nadziaki, Czekany i insze Obuszki [Przebicie]

Pięknie ornamentowana broń wykonana w całości z metalu. Jest to kij o maksymalnej długości 100cm z otulinową głową na końcu, różną w zależności od typu. Całość powinna być ornamentowana i srebrna.

• Miecz [Przebicie tylko w pchnięciach]

Miecz to wyjątkowa broń - mimo że występuje powszechnie w filmach i na rycinach, była to broń przede wszystkim dla elity ze względu na koszt produkcji i nigdy nie było jej wiele. Po mieczach będzie oczekiwane, żeby były porządnie wykonane – nie wystarczy wziąć kij i owinąć go otuliną. Miecz musi być płaski, jedno lub dwusieczny, posiadać gardę, jednoręczną rękojeść oraz przeciwwagę w postaci głowni. Taśma klejąca na ostrzu musi być srebrna. Czubek ostrza powinien być wykonany wyłącznie z otuliny, aby móc bezpiecznie wykonywać nim pchnięcia. Całość nie powinna być dłuższa od 110cm. W tym okresie nie używa się mieczy dwuręcznych, a miecze półtoraręczne należą do rzadkości.

Tarcze

Tarczę wykonujemy z grubej sklejki i malujemy na odpowiedni kolor. Brzegi muszą być zabezpieczone otuliną. Herby i symbolika mile widziane.

• Puklerz

Popularny pośród podróżników jako garnek, nocnik, podgłówek i broń, puklerz jest idealny do parowania ataków i w połączeniu z krótkim mieczem lub sztyletem potrafi tworzyć mordercze kombinacje. Jest to mała tarcza, często wypukła, mocowana na przedramieniu.

• Tarcza Rycerska

Jest to spora, wypukła tarcza o trójkątnym kształcie, używana głównie przez zachodnie rycerstwo.

• Łezka

Jedna z najpowszechniejszych tarcz o kształcie łzy.

• Pawęż, Pavisa

Używana dziś głównie przez arbalesterów rzymskich pawęż to duża, prostokątna, ciężka tarcza piechoty, mało przydatna w otwartej walce.

• Okrągła

Okrągłe tarcze, często wyposażone w umbo, wykorzystywane są przez lekką piechotę do walki w lasach i na ciasnych przestrzeniach.

Umiejętności

System istniejących umiejętności jest ograniczony do minimum według zasady „what you roleplay is what you get” – „co odegrasz, to masz”. To oznacza, że większość tego, co postacie mogłyby zrobić w świecie, nie jest ujęte według zasad i jeśli podczas gry gracz zadecyduje, że np. jego postać, będąc złodziejem, powinna być w stanie otworzyć imaginarny zamek do drzwi, może to zrobić, pod warunkiem, że to odegra. Tak samo technicznie nie ma umiejętności typu `perswazja` - jeżeli kogoś przekonasz w grze do jakiejś idei, to można powiedzieć, że masz takową umiejętność.

Specyficzne zdolności z mechaniką zostały wprowadzone tylko tam, gdzie jest to konieczne dla rozgrywki. Zdolności z poniższej listy należy traktować jako specjalizacje - jeżeli Twoja postać zaczyna grę z jedną taką zdolnością, oznacza to, że jest naprawdę dobrze przeszkolona w danej dziedzinie.

Podczas każdej gry Twoja postać może nauczyć się jednej umiejętności od innej postaci (mentora). Trzeba oczywiście najpierw postać mentora do tego przekonać.

Posiadanie umiejętności opisanych poniżej nie jest niezbędne dla każdej postaci. Z powodzeniem można grać bez nich, jest to nawet łatwiejsze, bo wymaga jedynie odegrania swoich działań, a nie opisywania efektu danej umiejętności innej postaci, która jej doświadcza.

Umiejętności Medyczne

• Medycyna

Postać ma obszerną wiedzę na temat chorób i wie, jak je leczyć – do tego musi negocjować ze Śmiercią, czy poziom wiedzy wystarczy na stworzenie lekarstwa przy chorobach grożących śmiercią (np. gruźlica). Jeżeli ma maskę z dziobem może ignorować panującą zarazę.

• Opatrywanie ran

Postać zna się na opatrywaniu ran i udzielaniu niezbędnej pomocy w chwili zagrożenia życia. Aby udzielić pomocy rannej postaci, należy obwiązać ranę bandażem i eskortować postać do cyrulika. Jeżeli ranny napotka Śmierć, ma opatrzoną ranę i towarzyszy mu postać ze zdolnością opatrywania ran, MG obniży efekty zranienia, a szansa na śmierć postaci będzie bardzo niska.

• Cyrulik [tylko z opatrywaniem ran]

Postać odbyła przeszkolenie w zakresie chirurgii polowej (zszyć czerwone z czerwonym, żółte z żółtym...). Należy mieć przy sobie zestaw paskudnie wyglądających i okrwawionych narzędzi chirurgicznych. Chirurg może przywrócić ranną postać do zdrowia po 1 minucie efektownego i głośnego odgrywania operacji – potem postać musi odbyć pięciominutową rekonwalescencję, po której wraca do zdrowia. Prosimy o efektowne odgrywanie i psychopatycznie profesjonalny uśmiech ze strony chirurga.

Umiejętności Dziczy

• Polowanie

Postać żyje z polowania na dzikiego zwierza. Na początku LARPa otrzymuje pewną ilość skór zwierzęcych i mięsa w postaci Kart Przedmiotów, zależnie od jej poziomu polowania. Jeżeli posiada zdolność zakładania pułapek, ilość upolowanej zwierzyny jest mnożona przez 2.

Poza tym podczas gry można w lasach znaleźć karty dzikiego zwierza, które mogą być podnoszone tylko przez postacie posiadające umiejętność polowania i w następstwie jego odegrania. Taką kartę dzikiego zwierza można zamienić u MG na karty skór, futer i mięsa. Prawo do polowania uzyskują tylko niektórzy, gdyż w większości lasy są własnością możnych, nawet jeśli Ci nigdy ich nie odwiedzają z obawy przed czającymi się tam tajemnicami. MG Władza poinformuje Cię w czyim lesie polujesz i komu należny jest od Twoich łupów podatek. Polowanie bez zezwolenia lub uchylanie się od podatku traktowane będzie jako kłusownictwo i ujawnione z pewnością sprowadzi na Ciebie gniew właściciela.

• Wiedza o pułapkach

Postać wie, jak zakładać pułapki na zwierza i na ludzi. Powinna mieć ze sobą sznur i ułożyć go w pętlę o maksymalnej średnicy jednego metra. Jeżeli jakakolwiek postać wejdzie w pułapkę, należy krzyknąć „pułapka!”- postać wpada w nią i jest ranna. Bardzo dobre w kombinacji z Ukrywaniem się w Lesie. Pułapkę można zlikwidować przy pomocy włożenia w nią kija. Istnieje możliwość polowania też na MG Boru. Złapanie go (choć niełatwe) na pewno opłaci się śmiałkom, ale o charakterze upolowanej zdobyczy decyduje MG.

• Znajomość Ziemi

Postać zna jedną z ziem z terenu gry jak własną kieszeń. Przed każdą grą postać otrzymuje dokładne informacje o tej ziemi – co się dzieje, co się zmieniło i gdzie może być coś ciekawego. Postaci mieszczan i szlachty zamiast wiedzy otrzymują interesującą mapę.

Umiejętności Łotrowskie

• Kradzież

Postać jest wyszkolona w subtelnej sztuce złodziejstwa kieszonkowego. Gracz powinien wybrać sobie indywidualny dla niego mały przedmiot – szklana kulkę, , oznaczoną monetę, kolorowy kamyk czy coś innego. Należy zapisać przy wpisie zdolności na Kartę Postaci, jaki to jest przedmiot. Aby dokonać kradzieży, graczowi musi się udać niepostrzeżenie włożyć przedmiot do jednej z sakiewek czy kieszeni wybranej postaci, po czym powiedzieć Mistrzowi Żebraków lub MG Władzy, aby sprawdził kieszonkę. Jeśli Mistrz Żebraków znajdzie tam przedmiot, zabiera od postaci tyle Kart Przedmiotów / monet, ile zadeklarował złodziej, po czym po kryjomu oddaje je złodziejowi.

Należy być bardzo ostrożnym z używaniem tej zdolności – raz rozpoznany złodziei może szybko pożegnać się z zawodem., gdyż wszyscy będą go znali.

Alternatywnie, w przypadku nieobecności Mistrza Żebraków i MG, dowolny gracz może zażądać pokazania sakwy.

• Zabójca

Postać może dokonywać zabójstw na postaciach innych graczy. Aby dokonać zabójstwa, musi do tego mieć zgodę Śmierci (MG) – wyrywanie dusz żywych poza ich czasem jest zakazane. MG (opatrzność) ostrzega cel zabójstwa w postaci snu czy wizji i od tego momentu postać powinna się mieć na baczności – ataki zabójcy przeciwko celowi mogą być śmiertelne. W przypadku udanego zabójstwa morderca i ofiara muszą iść do Śmierci (MG) oddać Kartę Postaci ofiary.

MG musi wyrazić jednoznaczną zgodę na posiadanie tej umiejętności, podejmowaną po indywidualnym spotkaniu z graczem.

Wiedza

• Język mówiony

Postać zna biegle dodatkowy język. Najczęściej spotykane języki to: germański (język kupców), słowiański, litewski (języki wschodu), bałtycki (język leśnych plemion), łacina (język uczonych).

• Piśmienny [Alfabet Łaciński, Grecki, Arabski, Hebrajski]

Postać nauczyła się pisać i czytać w danym alfabecie, co najczęściej idzie w parze z nauką danego języka. Podczas gry postać może czytać teksty napisane w znanym jej języku i piśmie. W chwili pisania tekstu w grze należy na nagłówku dopisać, jakim alfabetem i językiem jest napisany tekst.

Glosariusz Okrzyków LARPowych

Tworzenie postaci i rejestracja

Przybywając na Limes Mundi możesz wcielić się tak naprawdę w każdy rodzaj postaci z epoki – możliwości są ograniczone jedynie osadzeniem historyczno-mitycznym i Twoją wyobraźnią. Wszystkie postaci traktujemy jako osoby wyjątkowe, które w ten czy inny sposób mają wpływ na świat, dlatego kobiety nie muszą przejmować się ograniczeniami społeczno-kulturowymi. Ponieważ postaci graczy są osobami wyjątkowymi, nie powinno być problemu w tworzeniu, na przykład, kobiet-rycerzy czy studentek. Oczywiście, reszta świata powinna odgrywać stosownie zadziwienie istnieniem takiej osoby, nawet jeśli kobiet-rycerzy byłoby na LARPie kilkanaście. Trzeba też pamiętać, że podział ról wedle płci był w średniowieczu troszkę inny, niż my dziś to sobie wyobrażamy. Wbrew pozorom kobiety miały spory wpływ na świat – jest potwierdzone istnienie kobiet-płatnerzy w Paryżu, kobiet-trubadurów (w starofrancuskim „Trobairitz”), potężnych szlachcianek, jak na przykład zadziornej Alienor z Akwitanii, nie wspominając już o Joannie d`Arc.

Oprócz tego należy sobie wyobrazić całą resztę społeczeństwa tego świata – chłopów pracujących na polach i pijących w karczmach tanie piwo, mnichów modlących się w klasztorach, mieszczan, podróżników, pielgrzymów, dworzan etc.

W tym roku Limes Mundi nawiedzi Post i Karnawał. Wiąże się z tym nowa, obowiązkowa dla wszystkich cecha, której nie było na poprzedniej odsłonie. Każdy gracz na etapie tworzenia lub odnawiania postaci decyduje, po której ze stron (Postu czy Karnawału) stanie. Gracze lub frakcje wybierający szybkie tworzenie postaci mają z góry przypisaną stronę Postu lub Karnawału. Gacze którzy wybierają wersję zaawansowaną ustalają w porozumieniu z MG, która ze stron bardziej pasuje do ich koncepcji postaci.

UWAGA! Zasady funkcjonowania Postu i Karnawału opisane są w dodatku przygotowanym na tegoroczną odsłonę i są obowiązkowe dla każdego uczestnika.

Są dwa sposoby tworzenia postaci – szybki i zaawansowany. Pierwszy jest zalecany przede wszystkim dla początkujących graczy, graczy z małą ilością zasobów czasowych (praca, dziecko etc.) oraz dla osób nastawionych czysto na walkę. Poniżej znajdziesz przygotowane od razu do gry postaci. Wybierz odpowiadający Tobie archetyp i wejdź na stronę rejestracji postaci. Tam po prostu wybierz postać z archetypu i pasujące dla niej imię. Na podstawie cech startowych archetypicznych postaci musisz wymyślić krótką historię postaci, która posłuży MG do stworzenia dla Twojej postaci przygód – zaznacz w niej, jak w Twojej postaci wykształciły się dane cechy czy skąd i od kogo nauczyła się posiadanych umiejętności. Pamiętaj, że Twoja postać żyła już ładnych parę lat w świecie i jest z nim na wiele sposobów związana – masz rodzinę, przyjaciół, ulubione miejsca itp. - to wszystko powinno się składać na historię Twojej postaci. Zachęcamy też do wspólnego wybierania postaci w drużynie – możecie wtedy dobrać wzajemnie uzupełniające się umiejętności. Wtedy jednak powinniście wymyślić oprócz indywidualnej historii każdej postaci także historię drużyny – jak się poznaliście, jak długo już jesteście razem i co Was trzyma w drużynie. Im głębiej wejdziecie w postacie, tym bardziej satysfakcjonująca będzie gra, więc nie bójcie się puścić wodzy wyobraźni.

Rejestracja

Oto adres strony, na której rejestrujesz się na Limes Mundi:

http://limesmundi.larp.pl

Zachęcamy do odwiedzania forum, gdzie można uzyskać dodatkowe informacje i pomoc m. in. w tworzeniu strojów oraz zapoznać się z przygotowanymi przez nas postaciami zaawansowanymi (lista dostępna w temacie dramatis personae: http://forum.limesmundi.larp.pl/viewforum.php?f=5).

Jeśli jesteś początkującym graczem, zaznacz to podczas rejestracji, by MG Brzask wiedział o Twoim istnieniu i pomógł Ci w ogólnie pojętym LARPowaniu i poznawaniu Limes Mundi.

Po dokonaniu rejestracji zostaniesz przydzielony do odpowiedniego MG, który od tej pory będzie miał nad Tobą pieczę. Dalsza współpraca odbywać się może w dwóch wariantach: elektronicznie lub na podstawie indywidualnych spotkań. W jej czasie konieczne jest opłacenie składki (cena podana na stronie 2) oraz ustalenie charakteru Twojej postaci, a także jej celów i powiązań w świecie gry. Możliwe jest także dołączenie do grona pomocników, którzy włączają się w logistyczną organizację gry. Zachęcamy Cię do pomocy w tworzeniu wspólnej zabawy.

UWAGA! Jeśli chcesz stworzyć postać magiczną, stwórz postać normalnie używając zaawansowanego tworzenia postaci, jako jedną z cech startowych dając jej koniecznie Dar Mocy (patrz opis).

Tworzenie Postaci

Poniżej znajdziesz opis, jak krok po kroku stworzyć postać.

Koncept postaci

Na początek wymyśl koncept postaci zawarty w trzech-czterech słowach – ideę przewodnią, wedle której będziesz tworzyć postać, np. waleczny mnich-pijanica, tchórzliwy rycerz-sybaryta, przesądna litewska łuczniczka, ksiądz-apostata, bezbożny krzyżowiec, pobożny złodziej itp. Koncept jest pomocny zarówno dla gracza, jak i dla MG przygotowującego dla postaci fabułę.

Pochodzenie

Wybierz skąd pochodzi Twoja postać (wystarczy nazwa królestwa albo krainy). Dobierz do tego język ojczysty. Najczęściej spotykane języki to:

• germański
• słowiański
• litewski
• bałtycki

Wiara

Wybierz jakiego wyznania jest Twoja postać. Nie ma opcji "niewierzący". W świecie i czasach, w jakich osadzony jest Limes Mundi wiara jest motorem napędowym działań każdej postaci. Ponadto przyjmujemy zasadę, że to w co wierzy postać, istnieje naprawdę. Najczęściej występujące wyznania to:

• Pogaństwo
• Katolicyzm
• Prawosławie
• Judaizm

Stan

Wybierz stan, z którego wywodzi się Twoja postać:

• rycerstwo/bojarstwo
• duchowieństwo/kapłaństwo
• stan trzeci

Krew

Czas określić siłę krwi Twojej postaci, a także wynikające z niej cechy oraz restrykcje.

Każda postać może posiadać 1-4 Punktów Krwi (PK). Za każdy PK musisz wybrać jedną cechę oraz jedną restrykcję dla Twojej postaci.

Przykład. Jeśli decydujesz się na grę postacią o sile krwi np. 2 oznacza, że w dalszej części tworzenia postaci wybierasz dla siebie 2 cechy oraz 2 restrykcje.

• Cechy posiadają krótki opis tego, jaki efekt mają na Twoją postać pod kątem mechaniki i jaki jest z nią związany hak fabularny. Haki fabularne to zadania i zobowiązania, jakie ma Twoja postać względem swojej rodziny lub świata.
• Restrykcje to ograniczenia i negatywne cechy Twojej postaci, które utrudniają (ale i ubarwiają) Twoją rozgrywkę.

W zależności od wybranego stanu, przynajmniej jeden z PK należy przeznaczyć na cechę i restrykcję z listy przeznaczonej dla tego stanu. Pozostałe PK można rozdysponować dowolnie między cechy i restrykcje swojego stanu oraz ogólne.

Oprócz korzystania z istniejących list restrykcji możesz brać jako restrykcje haki fabularne z cech Twojego stanu. Poniższa lista to tylko propozycje - MG chętnie wysłucha Twoich własnych pomysłów, byle tylko pasowały do postaci i klimatu.

Oba zobowiązania (haki i restrykcje) muszą być wypełnione do określonego przez MG czasu. Za każde niespełnione zobowiązanie dostaniesz od MG jedną paskudną restrykcję.

Pamiętaj by cechy, restrykcje i umiejętności wynikały z historii Twojej postaci. Jej wcześniejsze dokonania i przygody będą miały wpływ na to kim jest teraz i do czego dąży.

Krew plebejska

Do tej grupy społecznej zalicza się praktycznie większość społeczeństwa – od półwolnych do patrycjuszy. Zdecydowana większość społeczeństwa to półwolni chłopi, przywiązani do ziemi i pana z woli i nakazu boskiego. Ich życie upływa na ciągłej pracy i służbie, aż choroba i starość ich nie złamią. Nie wszyscy jednak zostają w gospodarstwach – wielu jest okresowo zaciąganych na służbę wojskową u swoich panów albo służą na dworach. Inni zaś, którzy nie zaznali jeszcze pańskiej ręki żyjąc w lasach, dopiero od niedawna zaczynają poznawać zaglądającą w te strony zachodnią kulturę.

Cechy plebejskie

Restrykcje plebejskie

Krew Szlachecka

Krew w Twych żyłach błękitna, ród wsławiony w historii wielkimi czynami. Musisz wybrać dla postaci herb i nazwisko – muszą one być historyczne i ich istnienie musi być potwierdzone przed rokiem 1300. Polecamy na początek artykuły na Wikipedii o herbach i starych rodach. Oczekuje się, że jeśli gracz chce zagrać postacią szlachecką, włoży w jej przygotowanie średnio dwa razy tyle czasu, ile w przygotowanie postaci plebejskiej. Musi znać historię własnego rodu, posiadać strój godny szlachty i jako mężczyzna musi mieć tabard w barwach rodowych z herbem i co najmniej dobry sztylet. Jeśli planuje zostać rycerzem, musi mieć przygotowaną tarczę z herbem, dobry miecz, pancerz i sztylet. Postać żeńska musi mieć choćby chustę w barwach rodowych albo jakiś ornament, po którym od razu można rozpoznać, z jakiego jest rodu. Noblesse oblige.

Cechy szlacheckie

Restrykcje Szlacheckie

Ogólne cechy pozytywne

Ogólne Cechy Restryktywne

Specjalne podziękowania dla...

Twórców Ars Magiki za inspirację.

Klubu Fantastyki Chimera.

Kompanii Czarnego Gryfa.

Rodzin za cierpliwość.

Wszystkich cudownie szurniętych ludzi, którzy pomogli stworzyć Limes Mundi.